Geride bıraktığımız ama kopamadığımız bağlar,
başladığımız ama bir türlü bitiremediğimiz o yollar, zihnimizin dört köşesinde cirit atan anılar, hep dünde kalıp bugünü yaşayamayan bizlere, yazıyorum şimdi…
Bir akşam vakti, buruk geçen günlerin yeisini tutuyor, ağlıyorum. Kafamdaki düşüncelerden yavaş yavaş sıyrılmaya çalışıyorum fakat kaçamıyorum.
Yine düşüncelerimin tuzağına düşüyor bir yandan da yazıyorum, yazmakla avutuyor kendimi, sarıyorum. Bir yük var uzun zamandır taşıdığım, adını bir türlü koyamadığım, ağırlığına rağmen bir türlü atamadığım.
İçimi burkan, başımı ağrıtan bu yükü düşünüyor bu sefer gülümsüyorum, bünyemi bir zırh gibi kaplayan bu derde. Sahi ne yapılabilir ki ? Belki ağlanır velhasıl insan kendini nereye kadar aldatır?
Düzeltemiyorum bazen bir şeyleri bazen çoğu şeyi. Gidiyor o an aldanışlarım, inanışlarım. Anlatmak istiyorum, ifade etmenin yolunu bulamıyorum, bocalıyorum. Yük, daha da sarmalayıp bedenimi, parçalıyor kalbimi. Kendimi sevebilmen için fazlaca kırık olan kalbim ağlıyor, durduramıyorum. Gözyaşları içime içime kanıyor, bir zehir gibi. Aldırış etmeden yutuyorum.
Hayatını sorgulayan ve hayatı için bir şeyler yapmaya çabalayanlara selam olsun! Birnevi size de. Hayatı nereden tutarsanız tutun ve bırakmayın. Kaleminize, emeğinize yüreğinize sağlık.
Teşekkür ederim🙏🏻💗