Artık ne mutluydu ne de mutsuz, ne gençti ne de yaşlı, yeni doğmuş bir bebek kadar masumdu ancak yaşamaktan korkuyordu, yaşamın hakkını verememekten. Hayat onun için tamda burada başlıyordu…
Çok geç anlamış gibiydi bazı şeyleri…Anlamak istememesinden miydi ? Gerçeklerle yüzleşmekten korktuğu için miydi ? Boşluğa dalıp giden düşüncelerle kayboluverdi. Daha yükseklere uçmak istiyordu ama yapamıyordu. Yaralarını aştı sonra buldu kendini. Kendini bulmak için kaybolması gerekiyormuş demek ki.
Çok erken anlamış gibiydi bazı şeyleri…Sezgilerinin güçlü oluşundan mıydı ? Hayatla erken tanışmasından mı ? Çapaklı düşlere daldı yine. Uğultudan başka bir şey yoktu. Daha derinlere dalmak istiyordu ama boğulmaktan korkuyordu. Hep korkaktı.
Anlamamış gibiydi bazı şeyleri…Yeni doğmuş bir bebek gibi masum oluşundan mıydı ? İçinden çıkamadığı her duruma seyirci olarak kalışından mı ? Kuracağı yeni bir düş yoktu onun için bu sefer düne daldı. Sahi hep dünde yaşardı. Daha derin nefes almak istedi, alamadı. Bu hep böyle oldu ; ne daha yükseğe uçabildi ne de daha derinlere daldı. Derin bir nefes dahi alamadı. Sonra ağlamak istedi, ağlayamadı… Ne tuhaftı.
hocam kaleminize sağlık fazlaca pesimist bir düşünce gibi dursa bile insan kendinden bişeyler bulmuyor değil…
Teşekkür ederim hocam 🙂
Baya güzel yazmışsınız kaleminize sağlık
Teşekkür ederim
Karmaşık bir ruh alemi. Her birimizin vardır böyle dönemleri. Teşekkürler hocam emeğinize sağlık.
💗💗