Yalnız ve Sessiz
Yalnız ve Sessiz
İnsan, insandan niçin korkar? Bugün farklı biri, yarın bambaşka biri oluşundan mı? Peki ya kitaptan niçin korkar? Ya bir sokak kedisinden? Buna hepimiz farklı cevaplar veririz lakin ben cevapları kendi yüzümdende sakladığım bir perde ardından aralayıp izliyorum. Bu sorular eşliğinde yakaladım sabahı. Yine de beni tatmin eden bir cevap bulamadım. İnsanları tanımak neden bu kadar zor ? Yine şunu biliyorum ki insan, en kötüsüdür. Neden sevemiyoruz birbirimizi, bir kediyi sevemiyoruz, bir kitap okumaktan aciziz. Mutlulaşamıyoruz bir türlü ve kötüleşiyoruz. Halbuki paylaşılan bir sevinç iki kat olur, paylaşılan acı yarıya iner. Biz bunu yapamıyoruz çünkü acımıza herkes yalandan üzülüyor peki ya sevincimize, yalandan sevinebilirler mi? Sanmıyorum. Hepimizin yüzünde birer maske, kendimiz olamıyoruz. Sahteyiz. Sonunu göremediğimiz bir yolda başımızı almış, gidiyoruz. Yorulmadık mı? Tek başımıza aşamayacağımız yollardan mesafelerden. Yürüdüğümüz yolu sevmiyorsak, başkalaşıyoruz. Elimizde değil sanırsam yine de güzel yerlere çıksın yollarımız.
Kalp sevilmek ister. Ve öyle bir zamandayız ki önce güvenip sonra sevmek sevilmek istiyoruz. İnsanları tanımak zor değil aslında geçmişine şöyle bir bakıp yarım kalmışlıklarını yaşanmış ve yaşanmamışlıklarını dinleyince sende neyi aradığını ya da sende neyi tamamlamak istediğini anlayabiliriz. Velhasıl kelam güzel bir yazı olmuş düşündürücü. Emeğinize sağlık.
[…] üzerine birkaç not Yalnız ve Sessiz Edebiyat ve Sonbahar Kendine iyi geleni sev […]